Kraakstemmen

Vanmiddag in de Hoogvliet hoorde ik ‘m weer eens: de kraakstem. Eigenaar van de kraakstem was een blonde studente, die haar huisgenootje in geuren en kleuren vertelde hoe gezellig het was geweest op de beurrel. Daarnaast klonk ze buitengewoon hees, alsof ze het hele weekend haar hockeyteam schreeuwend had aangemoedigd. Of halfnaakt op de bar bij Minerva golden oldies had meegezongen. Vermoedelijk was de ware oorzaak van het hese kraakgeluid haar overmatige bierconsumptie, al dan niet tezamen met inname van tabak of uitvloeisels van orale geneugten (huisartsen zien niet voor niets steeds vaker jongeren op hun spreekuur met keelontstekingen die maar niet overgaan…een soa in de keel, ja dat bestaat!).

Nu kraakte deze studente niet alleen hees, ze sprak ook nog eens met een aardappel in haar keel, een combi die je veel hoort in studentenstad Leiden. Overigens hoor ik de aardappelstem bij beide sexes, maar de al dan niet hese kraakstem is voorbehouden aan de vrouwelijke soort. Zo hoor ik ze trouwens het liefst. Ik zoek in de supermarkt dikwijls de rij uit met de hoogste heesheidgarantie, want het is werkelijk kostelijk vermaak. ‘Eten we vanavond in de fusie? Nee, ik heb hockeytraining dus ik hap even snel wat met Laurentien. Okay dan, ik ga chillen voor de buis.’ Mocht je je nog geen beeld, laat staan geluid, kunnen vormen van wat ik bedoel: in GTST zit een voormalig belspelmeisje genaamd Gigi (spreek uit: Djiedjie) met een kraakstem light.  Gigi kraakt niet meer zo als vijf jaar geleden, toen ze nog bellers voorloog bij SBS 6. Onze kraakkoningin moet iedere ochtend voor dag en dauw op de set van GTST zijn. Sjampie drinken met je dinnetjes schiet er dan natuurlijk bij in.

Bij Dr. Phil wordt veel gekraakt!

Naar Amerikaanse sitcoms, interviews, talkshows en/of soapachtige programma’s et cetera kan ik bijna niet meer kijken. Of het geluid moet uit. Niet alleen zeggen de Amerikaanse dames in zowat iedere zin like en/of it’s like (let er maar eens op, zò irri!), het gekraak in het Amerikaans is niet om aan te horen. De vrouw, het zijn bijna altijd meisjes of jonge vrouwen, begint haar zin gewoonlijk in een normale tone of voice, die vervolgens steeds verder in de keel verdwijnt, eindigend in half ingeslikt gekraak. De zinnen worden zodoende bijna niet afgemaakt en daardoor slecht hoorbaar.

Ik ben er inmiddels achter dat hiervoor een term bestaat: creaky voice. Bekijk dit voorbeeld (met dank aan Genootschap Onze Taal). De creaky voice is vervelend om te horen. Ik erger me er op sommige dagen groen en geel aan. Of je nu naar een reportage op CNN kijkt, naar een pulpshow als Style by Jury of een interview met een Hollywood- actrice, ze doen het allemaal! Praat eens normaal! wil ik dan naar het scherm gillen. Ik zap meestal naar een ander kanaal, hopend op Brits vermaak in plaats van de Amerikaanse overkill op de Hollandsche televisie. Naast het gezegmaar waarover ik het in mijn vorige blog had, werken ook de creaky voice en (it’s) like besmettelijk: mijn huisgenoot kan bepaalde TV-programma’s niet meer bekijken zonder deze na te papegaaien. En zo kun je bij ons op een willekeurige avond simultaan vanaf de Klippan horen: It’s like it’s like a really really creaky voice. Vanaf nu ga jij er ook op letten tijdens het buizen, I kid you not!